Ondernemers-tranen als graadmeter

Onlangs vertelde een ondernemer me over zijn beginjaren. Met zijn koffertje vol prototypes ging hij van deur tot deur. Hij probeerde met ziel en zaligheid zijn ideeën te slijten. Soms tegen de klippen op. Ik zag het brood zonder beleg al voor me: ‘Weer niets verkocht deze week…’.

Zijn doorzettingsvermogen, zijn harde werken, zijn lange dagen, zijn manier van omgaan met tegenslag en het herpakken. Ik heb daar ontzettend veel respect voor. Zeker omdat ik nu - jaren later - een kerngezond bedrijf met dertig werknemers zag. Ik wil in zo’n geval niets liever dan de bedrijfsverkoop tot een succes maken. Alles op alles zetten voor de toekomst van ‘het kindje’ van mijn klant, voelt echt als mijn verantwoordelijkheid. Het geeft vervolgens een enorme kick, als ik uiteindelijk een koper vind die perfect matcht.

Verliefd

Een ondernemer heeft eigenlijk altijd, dus ook als hij gaat verkopen, een droom voor de toekomst van zijn bedrijf. Je weet dat je de juiste koper hebt gevonden, als diens plannen en visie precies passen bij die droom. Ik noem het ook wel eens ‘de verliefdheid’. Er wordt dan vooral in kansen, bedrijfsambities en mogelijkheden gedacht. De weg lijkt vrij voor een mooie overdracht, dan toch kan het nog stuklopen. Als het echt serieus wordt, ontstaat een besef van de risico’s. De uitdaging zit ’m dan in het omzeilen van valkuilen en in het verjagen van allerlei beren op de weg.

Een goede voorbereiding en vooruitdenken voorkomt veel problemen. In strak overleg werken we met soms wel twintig mensen naar die handtekening toe. Zo’n proces duurt vaak langer dan een jaar. Soms denk ik: ‘Nu zijn we er!’ en dan ineens werpt de jurist of adviseur van de onderhandelingspartner olie op het vuur. Mijn rol in dit proces is: blijven afstemmen. En brandjes blussen.

Brok in de keel

Mijn belangrijkste les: het succesvol verkopen van een bedrijf, heeft met zoveel meer factoren te maken dan puur het krijgen van een goede prijs. Juist dát maakt mijn vak zo mooi. Het blijft elke keer bijzonder om iemand te mogen bijstaan bij iets dat zo veel voor die ondernemer betekent. Tranen of een brok in de keel bij de overdracht? Ik zie het graag. Het zetten van de handtekening mag absoluut een stralend geluksmoment zijn. En een punt van ontlading. Voor mij betekent het dat we als team goed werk verricht hebben.

Eerlijk is eerlijk, de dag dat een ondernemer eindelijk kan tekenen en vol emoties en met enig ongeloof stamelt: ‘Goh, het is écht gelukt!’, dat voelt ook een beetje als míjn geluksmoment.